دین زرتشت - تخت جمشید

دین زرتشت

دینی که پیامبر ایرانی تعلیم فرمود، یک آیین اخلاقی بود و طریقه یگانه پرستی. دین زرتشت با وجود اینکه دارای ارزش اخلاقی بسیار است، به اصطلاحات اقتصادی و اجتماعی نیز توجه دارد. با چادرنشینی مبارزه میکند و طرفدار اسکان مردم و خانه سازی است. تربیت چهارپایان اهلی و مراقبت از آنان در چراگاهها، زندگی خانه نشینی، داشتن خانه یا محل سکونت مناسب، رفتار نیکو با گاو نر، از دستورات دین بزرگ ایران است. با قربانی کردن از طریق ریختن خون حیوانات، مخالف است. مومن حقیقی، دهقانی است خدمتگذار و واقعی و مربی چهارپایان مفید، سرپرست خانه و بزرگ ده و درستکار. بنابر این شغل اصلی زرتشتی، کشاورزی و مراقبت از چهارپایان است که در (گاتها) نمودار است.

دین زرتشتی، نخستین مذهبی است که در جهان از مسئله (حیات عقبی) و مسئله (قیامت) سخن به میان آورده و مسئله (آخرالزمان) را به مفهوم کامل خود مطرح کرده است. در دین زرتشت مفهوم بزرگی وجود دارد که نه در آیین مصریان قدیم دیده میشود و نه در اندیشه های بسیار عمیق هندو. جهان دارای تاریخ است و از قانون تحول پیروی میکند. وضع فعلی، جهان را به مرحله نهایی رهبری میکند و همه نیروها در کار خود، باید به آن راه بروند. در نظر زرتشت دنیا از برنامه استمرار تاریخ پیروی میکند و میدان جنگ است. مبارزه ای پرشور، نیروها را مقابل یکدیگر قرار داده است و این امر، واجب است و نتیجه آن تکامل مردم با تقوی و بهره مندی از زندگی جاویدان است.

آیین جین و دین بودا با آیین زرتشت مشابهت دارد. آزادی در انتخاب دین، بیزاری از قربانیهای خونین و احترام زندگان از اصول هر سه دین و نفوذ اصطلاحات زرتشت است. فلسفه دوگانگی و اخلاقی که مبارزه ریشه آن را تشکیل میدهد، نشان نزدیکی میان آیین جین و دیانت زرتشت است.

پس از زرتشت، آیین (مزدا) دوباره به سنن ملی و مراسم قدیمی بازگشت. با برقراری اهورامزدا در ردیف اول، خدایان دیگر نظیر (ناهید) و (مهر) برای خود جایی در این آیین باز کردند. این آیین با نوشته های کارشناسان معاصر پارسی، تفسیر ماوراءالطبیعه ای ساده یافته است. به این صورت که در جنگ با (لاوجود اهریمن) و (وجود مطلق اهورامزدا) موجود است. ممکن الوحدوث و جهان مربوط به آنها را بوجود میخواند و جهان ناقصی که (اهریمن) به نابودی آن میکوشد، وجود کامل آنرا با مشیت الهی و دائمی خود نگهداری میکند تا زمانی که بالاخره مطابق با خواست خداوندی، پایان پذیرد.

کریستین سن میگوید: قبل از جدا شدن دو تیره هندی و ایرانی از یکدیگر، تفاوتی میان دو دسته از خدایان عمده آنها وجود داشته است. یکدسته (دیوها) را میخوانده اند که در راس آنها خدای جنگجویی بنام (ایندرا) قرار داشت و دسته ای دیگر (آسوراها) را که به ایرانی (اهورا) گفته میشود.

دکتر محمد معین میگوید:آریاییان از ارواح مضر، متنفر بودند و آنها را لعنت میکردند و ...

محمد ::: دوشنبه 88/1/31::: ساعت 1:24 صبح

نظرات دیگران: نظر

لیست کل یادداشت های این وبلاگ