اسطوره های ایران

اسطوره های ایران

آتر یا آتش

درباره (آتر) تنها چند اسطوره به ما رسیده است. یکی از آنها ستیز میان (آتر) و(اژی) غول سه پوزه بر آیین، بر سر (فره ایزدی) است. (اژی) تجسمی است از هوس ویرانگر برای به چنگ آوردن فره ایزدی. آتر نیز در پی نجات آن فره دست نیافتنی است. سرانجام فره ایزدی همچنان دست نیافتنی می ماند. درک معنای واقعی این اسطوره مشکل است. اما به خوبی از آن بر می آید که ایرانیان باستان، زندگی را نبردی میان نیروهای خیروشر میدیدند. از اینرو، آتر را به عنوان جنگجوی خوب و دلیر می نامیدند.

(هومه) یا (هوم)، گیاه و ایزد

هوم هند و ایرانی، هم گیاه هست هم ایزد. هوم را موبد ایزدی به شمار می آورند که خود قربانی غیر خونین است، اما قربانی خونی انجام میدهد. مرگ او (شَر) را شکست میدهد. هوم آسمانی پسر اهورامزدا است و به ایزدیان دیگر هدیه نثار میکند و سهم خویش را چون موبدان زمینی برمیدارد. با این کار، از روح قربانی مواظبت میکند. همچنین در اسطوره های باستانی، این گیاه اثری معجزه آسا در شفابخشی داشته است.

موجودات آسمانی که در تمام ادیان باستانی گذشته شکل گرفته اند، همه شخصیت قهرمانی نیز داشته اند و بیشتر به افسانه نزدیکترند تا به اسطوره. در اینجا به تعدادی از آنها اشاره میشود که در اصطلاح اسطوره شناسی به قهرمانان ایزدی معروفند.

(یمه) یا (جم)

جم یا جمشید شخصیتی است که به عقاید دوران هند و ایرانی تعلق دارد. جم در ایران به سبب فرمانروایی هزار ساله اش در زمین بسیار مورد احترام است. آرامش و وفور نعمت از ویژگیهای فرمانروایی اوست. دیوان و اعمال زشتشان (نا راستی و گرسنگی و بیماری و مرگ) هیچ نفوذی نداشتند. در زمان فرمانروایی او، جهان چنان از سعادت بهره مند است که زمین در سه نوبت گسترش میابد و در پایان فرمانروایی جم، دو برابر گسترده میشود. جم همچنین برای ساختن (وره) یا دژی در زیر زمین مورد تمجید است. آفریدگار به او هشدار داد که مردگان گرفتار سه زمستان هراس انگیز خواهند شد و بر اثر آن، همه مردمان و حیوانات نابود میشوند (عصریخبندان). از اینرو، او دژی در زیر زمین ساخت و از همه گیاهان و حیوانات مفید و بهترین مردمان، به آنجا برد تا پس از دوران سخت، جهان دوباره آباد شود. از جم همچنین به عنوان گناهکار نیز یاد شده است. زیرا خوردن گوشت گاو را که بر خلاف آیین زرتشت بود و گمان میرفت قربانی کردن آن موجب بی مرگی انسان میشد، به مردم توصیه کرد. در جایی دیگر آمده که وی مغرور شد و با ادعای ایزدی، مرتکب دروغ شد. سپس دروغ در نظرش شیرین و خوش آمد. پس فره ایزدی( در سه نوبت) به صورت مرغی به پرواز در آمد و از او گریخت. چون فره از او گریخت، لرزان و اندوهگین در برابر دشمن قرار گرفت و کشته شد.

هوشنگ و تخمورو (تهمورث)

چنین مینماید که در ایران باستان، چندین روایت درباره نخستین پادشاه بوده است. علاوه بر جم، هوشنگ و تهمورث نیز نخستین پادشاه نامیده شده اند. این دو به صورت نخستین فرمانروایان افسانه ای، یکی پس از دیگری گنجانده شده اند. هوشنگ، در دوران باستان، فرمانروای هفت اقلیم بود و بر مردمان و دیوان حکمرانی میکرد. همه جادوگران و دیوان، از او گریختند و دو سوم آنها در (مزنه) ، شاید مازندران کنونی، به دست هوشنگ کشته شدند. فرمانروایی او، دوران استقرار قانون در زمین است. از او و همسرش، نژاد ایران به وجود آمد. تهمورث نیک سیرت نیز دیوان را شکست داد و به بت پرستان و جادوگران تاخت و حرمت راستین آفریدگار را رواج داد. گویند در نبرد با (شَر) ، اهریمن را به صورت اسبی در آورد و سی سال سوار بر او گرد زمین را گشت.

محمد ::: سه شنبه 87/12/13::: ساعت 3:6 عصر

نظرات دیگران: نظر

لیست کل یادداشت های این وبلاگ